Persoonlijk contact
Nou is het natuurlijk zo dat met een mens praten wel iets anders is dan tekst in een chathokje typen (het intermenselijkst dat een online-contact nog kan worden, tenzij je skype't), maar tegelijk is er ook iets volledig tegenovergestelds aan de hand met het online aanwezig (kunnen) zijn. Je bent dan wel alleen met je computer, maar iedereen kan je zien en iedereen kan zich een mening over je vormen. En voor een uitgever creëert dat een heel nieuwe uitdaging.
Kon je vroeger met bril, pijp en ruitenjasje-met-leren ellebogen nog achter je bureau - bekleed met een indrukwekkende stapel boeken - wegduiken en daar schuilen terwijl je je verdiepte in het nieuwste manuscript dat je van plan was uit te geven, nu moet je twitteren, facebooken, hyven, kortom: je moet je profileren voor het lezend publiek. Kon je vroeger nog vanuit de zeventiende-eeuwse regentengedachte de smaak van lezend Nederland creëren zonder dat iemand daar vraagtekens bij zou zetten, nu moet je jezelf bewijzen met het vinden en maken van bestsellers en je moet je vaardigheid op dat gebied uitdragen als een standwerker op een huishoudbeurs.
Je moet niet alleen goed kunnen lezen en zakelijk zijn, je moet ook, net als de moderne politici, in staat zijn naast je normale vaardigheden een openbaar personage te bouwen en te onderhouden, en te zorgen dat dit openbare personage 'bereik' krijgt. Want bereik is het toverwoord: hoe meer bereik, hoe meer invloed op koop- en leesgedrag en dus hoe beter het boek dat je wilt uitgeven het zal doen.
En hoe zorg je dat je een beetje een aardige openbare persoonlijkheid hebt die flink wat mensen bereikt? Juist ja. Door achter je computer te gaan zitten en zoveel mogelijk PERSOONLIJK CONTACT met iedereen te hebben. Dus: antwoorden op twittervragen, ingaan op facebookdiscussies en hyves oprichten waar er gesproken kan worden over het soort boeken waar jij als openbare uitgever nu juist zo’n geweldige neus voor hebt.
Dat ruitenjasje kan overigens ook echt niet meer: het is geen gezicht op je profielfoto.