Waarom wordt de naam van de redacteur nooit vermeld in een boek?

Ook van belang zijn de genoemde feiten in een boek (reed er al een trein naar Vlissingen in 1833; het personage dat nu rode pumps draagt, had op de vorige bladzijde nog ballerina’s aan; als in een tekst de intense donkerte is beschreven, kunnen door personages geen kleuren worden herkend). Of er wordt een personage opgevoerd die eerst blond stijl haar heeft, maar een paar hoofdstukken verder ‘donkere krullen uit het gezicht wegstrijkt’.

Kortom, er moet doorgaans veel geschrapt, verbeterd en kloppend gemaakt worden, voor een manuscript goed genoeg is om tot boek te verworden.
En daarmee is een redacteur er nog niet! Nadat de complete tekst met alle opmerkingen en suggesties naar de auteur terug is gegaan, volgt altijd nog wel een of meerdere keren e-mailcontact, soms zelfs een persoonlijk gesprek. Want de auteur wil zijn of haar redacteur graag kennen (en meestal persoonlijk bedanken!); je bent immers een soort peettante of peetoom geworden van het ‘boekenkind’.

Waarom wordt dat allemaal niet beloond met een naamsvermelding in het boek?

Beste uitgevers, maak gebruik van de reactiefunctie om antwoord te geven op deze terechte vraag.